Ponieważ zabrakło mu najważniejszej rzeczy, która wydawała się oczywista od pierwszych minut filmu, zdjęcia maski, odkrycia prawdziwej sylwetki Pana Churcha, pokazania jego niezwykłości, która powinna być przesłaniem tego filmu. A co z tego wyszło?
Historia o człowieku, który chorobliwie wręcz broni swojej prywatności, bojąc się skrzyżowania życia prywatnego z pracą i trzyma ludzi na taki dystans, że umierająca na raka osoba po 5 latach wciąż nie mówi mu na ty. A o jakich sekretach się dowiadujemy? Pan Church mieszka w zwyczajnym domku na przedmieściach, dwa razy w tygodniu chodzi do klubu jazzowego pograć na pianinie i urżnąć się w trupa, miał żonę z którą się rozwiódł i niezbyt szczęśliwe dzieciństwo. Co jest w tym tak niezwykłego, nie wiem, zwłaszcza, że akcja toczy się w latach 70tych.

Film jest dobry, zwłaszcza Eddie Murphy w tytułowej roli, który nie wciela się w kolejnego komedianta, ale bardzo żałuję, że nie jest czymś więcej.